بایگانی برچسب: از این اوستا

“نا گه غروب کدامین ستاره؟” با آنکه شب شهر را دیرگاهی ست با ابرها و نفس دودهایش تاریک و سرد و مه آلود کرده ست و سایه ها را ربوده ست و نابود کرده ست …

“زندگی” بر زمین افتاده پخشیده ست دست و پا گسترده تا هر جا از کجا کی کس نمی داند و نمی داند چرا حتی سالها زین پیش این غم آور وحشت منفور را خیام پرسیده …

“پیوندها و باغ ها” لحظه ای خاموش ماند ، آنگاه باز دیگر سیب سرخی را که در کف داشت به هوا انداخت سیب چندی گشت و باز آمد سیب را بویید گفت گپ زدن از …

“رباعی” خشکید و کویر لوت شد دریامان امروز بد و از آن بتر فردامان زین تیره دل دیو سفت مشتی شمر چون آخرت یزید شد دنیامان مهـــدی اخــوان ثالــــث

“راستی ، ای وای ، آیا” دگر ره شب آمد تا جهانی سیا کند جهانی سیاهی با دلم تا چها کند بیامد که باز آن تیره مفرش بگسترد همان گوهر آجین خیمه اش را به …

“نوحه” نعش این شهید عزیز روی دست ما مانده ست روی دست ما ، دل ما چون نگاه ، ناباوری به جا مانده ست این پیمبر ، این سالار این سپاه را سردار با پیامهایش …

“هنگام” هنگام رسیده بود ، ما در این کمتر شکی نمی توانستیم آمد روزی که نیک دانستند آفاق این را و نیک دانستیم هنگام رسیده بود ، می گفتند هنگام رسیده است ؛ اما شب …

“و ندانستن” شست باران بهاران هر چه هر جا بود یک شب پاک اهورایی بود و پیدا بود بر بلندی همگنان خاموش گرد هم بودند لیک پنداری هر کسی با خویش تنها بود ماه می …

“صبح” چو مرغی زیر باران راه گم کرده گذشته از بیابان شبی چون خیمه ی دشمن شبی را در بیابانی – غریب اما – به سر برده فتاده اینک آنجا روی لاشه ی جهد بی …

“سبز” با تو دیشب تا کجا رفتم تا خدا وانسوی صحرای خدا رفتم من نمی گویم ملایک بال در بالم شنا کردند من نمی گویم که باران طلا آمد لیک ای عطر سبز سایه پرورده …

“و نه هیچ” نه زورقی و نه سیلی ، نه سایه ی ابری تهی ست آینه مرداب انزوای مرا خوش آنکه سر رسدم روز و سردمهر سپهر شبی دو گرم به شیون کند سرای مرا …

“صبوحی” در این شبگیر کدامین جام و پیغام صبوحی مستتان کرده ست ؟ ای مرغان که چونین بر برهنه شاخه های این درخت برده خوابش دور غریب افتاده از اقران بستانش در این بیغوله ی …

“حالت” آفاق پوشیده از فر بیخویشی است و نوازش ای لحظه های گریزان صفای شما باد دمتان و ناز قدمتان گرامی ،‌ سلام !‌ اندر آیید این شهر خاموش در دوردست فراموش جاوید جای شما …

“در آن لحظه” در آن لحظه که من از پنجره بیرون نگا کردم کلاغی روی بام خانه ی همسایه ی ما بود و بر چیزی ، نمیدانم چه ، شاید تکه استخوانی دمادم تق و …

“غزل ۴ “ ون پرده ی حریر بلندی خوابیده مخمل شب ، تاریک مثل شب آیینه ی سیاهش چون آینه عمیق سقف رفیع گنبد بشکوهش لبریز از خموشی ،‌ وز خویش لب به لب امشب …

“پرستار” شب از شبهای پاییزی ست از آن همدرد و با من مهربان شبهای شک آور ملول و سخته دل گریان و طولانی شبی که در گمانم من که آیا بر شبم گرید ، چنین …

“آواز چگور” وقتی که شب هنگام گامی چند دور از من نزدیک دیواری که بر آن تکیه می زد بیشتر شبها با خاطر خود می نشست و ساز می زد مرد و موجهای زیر و …

“روی جاده ی نمناک” اگرچه حالیا دیریست کان بی کاروان کولی ازین دشت غبار آلود کوچیده ست و طرف دامن از این خاک دامنگیر برچیده ست هنوز از خویش پرسم گاه آه چه می دیده …

“آنگاه پس از تندر” نمی دانی چه شبهایی سحر کردم بی آنکه یکدم مهربان باشند با هم پلکهای من در خلوت خواب گوارایی و آن گاهگه شبها که خوابم برد هرگز نشد کاید بسویم هاله …

“مرد و مرکب” گفت راوی : راه از آیند و روند آسود گردها خوابید روز رفت و شب فراز آمد گوهر آجین کبود پیر باز آمد چون گذشت از شب دو کوته پاس بانگ طبل …