بایگانی برچسب: شمس لنگرودی

و قبایلی هم هستند که آدمخوارند و مسافر مهمان را به سیخ می کشند بر آتش می چرخانند و کباب می کنند شما اما از قبایل آدمخواران نیستید به کلاس های تئاتر می روید نقاشی …

اندوهش چنان است که هر قطره اشکش به دریاچه بدل خواهد شد من همخانه ی خود سیل را خوب می شناسم شمـــس لنگــــرودی سخت است آدم برفی سخت است روشنایی روز را دوست داری دل‌دل …

خداوندا ! زیبایی این دریا از کجاست یعنی میان این همه رویا غرق می شوم و دوباره نمی بینمش شمـــس لنگــــرودی من که مثل جرقه از آتش گریخته بودم در هوای آزاد خاکستر می شوم …

سگ ماهی نامی عجیب تر از این نشنیدم سگ ها چگونه حمله نمی برند به بخش ماهی شان در وقت گرسنگی شمـــس لنگــــرودی غمگین مشو عزیز دلم مثل هوا کنار توام نه جای کسی را …

ای رود سنگ باش و به سایه ی خود تکیه کن دریا را دیده اند سایه ی دیگری در کار نیست شمـــس لنگــــرودی دلتنگی خوشه انگور سیاه است لگدکوبش کن لگدکوبش کن بگذار ساعتی سربسته …

صبح قطره نوری است که نشت می کند عصر باد و هوا پاکش می کنند شمـــس لنگــــرودی مادر بین من و این پرنده کوچک تو کدام شان را می خواهی پیداست پسرم گرسنه ایم و …

از گلی که نچیده ام عطری به سرانگشتم نیست خاری در دل است شمـــس لنگــــرودی سر بر زانوی کویر می گذارم سوگندش می دهم بس کند با این همه آب که از آسمان مجروح می …

پس این فرشتگان به چه کاری مشغولند که مثل پرندگان راست راست می چرخند در هوا سر ماه حقوق شان را می گیرند پس این فرشتگان به چه کاری مشغولند که مرگ تو را ندیدند …

می گویم زغال چرا خاموشی گل سرخ هائی در دهانت پنهان است چرا سخنی نمی گوئی مگر که بسوزانندت شمـــس لنگــــرودی تنهایی ها عمیق اند عمیق مثل صورت مردگان حلزون ها چقدر تنهایند به جز …

آیا برای گرم کردن بازارشان به آتش تان کشیدند؟ حتا باد ایستاده بود و نگاه می کرد که شعله فرو بنشیند حتا شاخه‌ها از سوزاندن خود تن زدند کودکان اول ابتدایی از هفت سالگی به …

که بچه های دبستانی از بر کنند دریا که می شنود توفان اش را پشت اش پنهان کن و برگ های علف نت های به هم خوردن شان را از روی صدای من بنویسند می …

دخترم سنت شان بود زنده به گورت کنند تو کشته شدى ملتى زنده به گور مى شود ببین که چه آرام سر بر بالش مى گذارد او که پول مرگ تو را گرفته شام حلال …

جناب حضرت نوح با این حساب از توفان بزرگ به این زودی ها خبری نیست با انبوه درختی که شما بریدید چند کشتی کوچک بسازید برویم بر دریا خوش باشیم برای غرق کردنمان وقت بسیار …

حرفت را بر خود می کشم و گرم می شوم یخبندان چنان است که دو پنگوئن در من راه می روند و سپاسم می گویند شمـــس لنگــــرودی

از پیشت که برم گردم حس گاو نر زخم با من است وقت از میدان به سو مرتع خود م دود با نیزه ها مرصع در پشتم شمـــس لنگــــرودی با خالکوب ستاره ها بر تاریکی …

سر می روم از خویش از گوشه گوشه فرو می ریزم و عطر تو رسوایم می کند شمـــس لنگــــرودی آنچه سبک می آید برف آنچه سنگین می گذرد برف برف شمـــس لنگــــرودی

ماجراى مرا پایانى نبود در تمام اتاق‏ها خیال‏هاى تو پرپرزنان می رفتند و می آمدند و پرندگانى بال‏هاى تو را می چیدند و به خود می ‏بستند که فریبم دهند موسى در آتش تکه‏ هاى …

نه ، نمی توانم فراموشت کنم زخم های من ، بی حضور تو از تسکین سر باز می زنند بال های من تکه تکه فرو می ریزند بره‌های مسیح را می بینم که به دنبالم …

آرام باش عزیز من ، آرام باش حکایت دریاست زندگی گاهی درخشش آفتاب ، برق و بوی نمک ، ترشح شادمانی گاهی هم فرو می‌رویم ، چشم های مان را می بندیم، همه جا تاریکی …

باد می وزید که تو پر کشیدی شاد بودید هم تو هم شکارچی گنگی که از سر اتفاق در سایه ی شاخه ها می گذشت شمـــس لنگــــرودی