بایگانی برچسب: بهترین های شفیعی کدکنی

آخرین برگ سفرنامه ی باران این است که زمین چرکین است شفیعــــــــی کــدکــنــی شهر خاموش من آن روح بهارانت کو بی خبر از کنار من ای نفس سپیده دم می خزد در رگِ هر برگِ …

شعله ی آتش عشقم منگر بر رخ زردم همه اشکم همه آهم همه سوزم همه دردم چون سبویی که شکسته ست و رخ چشمه نبیند کو امیدی که دگرباره همآغوش تو گردم لاله ی صبح …

آن را که در هوای تو یک دم شکیب نیست با نامه ایش گر بنوازی غریب نیست امشب خیالت از تو به ما با صفاتر است چون دست او به گردن و دست رقیب نیست …

دست به دست مدعی شانه به شانه می روی آه که با رقیب من جانب خانه می روی بی خبر از کنار من ای نفس سپیده دم گرم تر از شراره ی آه شبانه می …

عمر از کف رایگانی می رود کودکی رفت و جوانی می رود این فروغ نازنین بامداد در شبانی جاودانی می رود این سحرگاه بلورین بهار روی در شامی خزانی می رود چون زلال چشمه سار …

آن صداها به کجا رفت صداهای بلند گریه ها قهقهه ها آن امانت ها را آسمان آیا پس خواهد داد پس چرا حافظ گفت آسمان بار امانت نتوانست کشید نعره های حلاج بر سر چوبه …

در دوردست باغ برهنه چکاوکی بر شاخه می سراید این چند برگ پیر وقتی گسست از شاخ آندم جوانه های جوان باز می شود بیداری بهار آغاز می شود شفیعــــــــی کــدکــنــی آن بلوط کهن آنجا …

شعر بسیار زیبای از محمدرضا شفیعـی کدکنـی به کجا چنین شتابان به کجا چنین شتابان … گون از نسیم پرسید دل من گرفته زینجا … هوس سفر نداری ز غبار این بیابان … همه آرزویم …