بایگانی برچسب: رهی معیری

یاد ایامی که در گلشن فغانی داشتم در میــان لاله و گـــل آشیـــانـــی داشتم گــرد آن شمع طرب می سوختـم پروانه وار پــای آن ســـرو روان اشـــک روانـــی داشتــم آتشـم بر جــان ولی از شکــوه …

چشــم فـروبسته اگـــر وا کنـــی در تـــو بـــود هـــر چـــه تمنـا کنـــی عـــافیت از غیــر نصیـــب تـــو نیســـت غیـــر تـــو ای خستــه طبیب تــو نیست از تـــــو بــــــود راحــــــت بـیـمــــــــار تـــــو نیســت بـــــه غیــــــر از …

گــــر چــــه روزی تیـــره تـــر از شــام غم باشد مــرا در دل روشــن صفـــای صبحـــدم بــاشــــد مــــرا زرپرستــی خـــواب راحـــت را ز نرگس دور کـرد صرف عشرت می کنـم گـر یک درم باشد مرا خواهش …

بس کــه جفا ز خار و گل دید دل رمیده ام همچـو نسیم از این چمن پای برون کشیده ام شمـــع طــرب ز بخت مـــا آتش خانه‌ســـوز شـــد گــشت بلای جـــان مـــن عشـق بـــه جان …

همراه خود نسیم صبا می برد مرا یا رب چو بوی گل به کجا می برد مرا ســوی دیـــار صبــح رود کــــاروان شــب بــاد فنـــا بـــه ملـــک بـقـــا مـــی برد مـرا بـا بـال شـوق ذره …

ما را دلی بود کـه ز دنیای دیگر است ماییم جای دیگر و او جای دیگـــر است امـــروز میخــوری غـــم فـــردا و همچنــــان فــــردا بــــه خاطـــرت غم فردای دیگــر است گـــر خلـــق را بـــود ســـر …

در پـیــش بـــی دردان چــــرا فـــریـاد بــــی حــاصــل کــــنم گــــــر شکـــــوه ای دارم ز دل بـــا یـــار صـاحبــــدل کــــنم در پــرده سـوزم همچــو گل در سینه جوشم همچو مل مــن شمـــع رســـوا نیستم تا گـــــریه …

آیـــد وصـــال و هجــــر غـــم انگـــیز بگـــذرد ساقــی بیـــار باده کــــه ایـن نیز بگـــذرد ای دل به سردمهری دوران،صبور باش کــز پی رسد بهار،چو پائیز بگذرد رهـــی معیــــری

ما نظر از خرقه پوشان بسته ایم دل بـه مهـر بـاده نوشـان بسته ایم جـان بکــوی مـی فـروشـــان داده ایم در بـه روی خود فــــروشـــان بستـــه ایم بحـــر طــوفـــان زا دل پــر جـــوش مـــاست دیـــده …

از صـحبــت مـــــردم دل نـاشــاد گــــریــــزد چون آهــوی وحشی که ز صیاد گــــریزد پــروا کــند از باده کــشان زاهـد غـافل چون کودک نادان که از استاد گریزد دریاب کــه ایام گــل و صبـح جوانی چون …

مستان خرابات ز خود بی خبرند جمعنـد و ز بـوی گــل پراکـــنده تـرند ای زاهــد خـــودپرســت با ما منشین مستـــان دگــــرند و خـــودپرستان دگرند رهـــی معیــــری

سـاقــی بده پیمانه ای ز آن می کـــه بی خویشم کنـــد بر حسن شور انگیز تو عاشق تر از پیشم کند زان مــی کـــه در شبهـــای غـــم بـارد فــروغ صبحـــــدم غافل کنـد از بیش و …

تار و پود هستیم بر باد رفت اما نرفت عـاشقی ها از دلـم دیوانگی هـا از سرم شمع لرزان نیستم تا ماند از من اشک سرد آتـشــی جــاویــــد باشـــد در دل خاکـستـــــرم سـرکـشـــی آمــوخت بخت …