بایگانی برچسب: مهدی موسوی

خواستم داد شوم گرچه لبم دوخته است خودم و جدّم و جدّ پدرم سوخته است خواستم جیغ شوم، گریه ی بی شرط شوم خواستم از همه ی مرحله ها پرت شوم وسط گریه ی من …

دیگر نترس بچّه که لولو فرار کرد از دشت چشمهای تو آهو فرار کرد از دست زن که دست نوازش بر او کشید مانند یک پرنده ترسو فرار کرد گفتند: آبروی زن اینجا به گریه …

کتاب پاره ی کودک علوم یا تاریخ سفینه های به دنبال هیچ در مرّیخ کسی به فلسفه ی پر زدن می اندیشد عمو جواد و حسن، جوجه می زنند به سیخ تمام دنیا تکثیر سردی …

صدای بوق ممتد صدای گریه ی مرد کسی سکوت مرا منفجر نخواهد کرد در انتظار کسی آنطرف تر از تلفن در انتـِ هایِ تو را های هایِ زن، از درد و ترس مثل کسی که …

از شیشه ی مشروب خالی توی یخچالم از من که دارد می رود از حال ِ تو، حالم از کوه استفراغ روی دفتری کاهی از زنگ های بی جوابی که نمی خواهی از زندگی که …

ده قرنه یه مرد بر سر داره همه خوابیدن هنوز بیداره رو تنش جای نفرت و سنگه به چشم عاشق اینا قشنگه به جای چشماش لخته ی خونه فهمیدن، درده عشق، یه جنونه هرچی میگذره …

فقط نگاه کن و بعد هیچ چیز نپرس به خواب رفتمت از بسته های خالی قرص به دوست داشتنم بین ِ دوستش داری به خواب رفتمت از گریه های تکراری تماس های کسی ناشناس از …

مهدی موسوی بدبختی ست زیر رگ های آبی دستت مهدی موسوی ترسویی که رسیده مرا به بن بستت می دود از اتاق خود به کجا هیچ در لحظه اتفاق افتاد زیر رگ هات مرگ تیر …

سه قاشق شکر می ریزی یکی برای من یکی برای خودت سومی موهای زنی ست روی سنگ توالت که سیاه است مثل کابوس هایی که نمی بینمت که جیغ می کشم تو را در آغوشی …

دارد صدایت می زنم… بشنو صدایم را بیرون بکش از زندگی و مرگ! پایم را داری کنار شوهرت از بغض می میری شب ها که از درد تو می گیرم کجایم را هر بوسه ات …

یا می رسی به آخر خط یا نمی رسی دارد شروع می شود از هیچ چی کسی دارد صدای دست مرا می زند به هم آهسته گریه می کنم و شعر می شوم هر کس …

سبزه ها را گره زدم به غمت غم از صبر بیشترشده ام سال ِ تحویل زندگیت به هیچ سیزده های در به در شده ام سفره ای از سکوت می چینم خسته از انتظار و …

مامان ! تمام زندگی ام درد می کند دارد چه کار با خودش این مرد می کند دارد مرا شبیه همان بچّه ی لجوج که تا همیشه گریه نمی کرد می کند این باد از …

گرفته است دلت یا گرفته است دلم چقدر تلخ شده روزهای ما عسلم دو بار گریه شدم تا یخ تو باز شود به مبل چسبیدم تا نگیرمت بغلم مچاله می شدی و ابرهات باران داشت …

غزل نگاه سکوت … آفتاب پنجره … تو نه ! نثرنیست، نه ! درهم شکسته شاعرتو در آفتاب غزل بارها بخار شده و باز گریه نموده فقط به خاطر تو کسی نیامده هرگز برای بدرقه …

تو آمدی که بگویی: اگر… اگر می رفت تو آمدی و کسی داشت سمت در می رفت تو آمدی و چنان زل زدی به پوچی من که داشت حوصله ی انتظار سر می رفت تو …

به مادرم بنویسید حالمان خوب است به هر کجا بروی رنگ آسمان خوب است به مادرم بنویسید مهدی ات زنده ست که زندگی من این گوشه ی جهان خوب است که فالگیر «حرم » در …

زندگی چیز چسبناکی بود مثل این روزهای بی فردا زندگی چیز چسبناکی بود مثل اینکه: چرا… چرا… و چرا زندگی چیز چسبناکی بود که به تقویم چنگ می انداخت مثل تردیدهای من غمگین مثل کابوس …

جبر می کرد تا پیاده شوم توی یک ایستگاه نامعلوم ترس دارم از این شب مشکوک مثل بچّه از امتحان علوم ترس دارد به خواب می چسبد تا به فردای پوچ شک بکند شاید آن …

از چشم هام آدم دلتنگ می بَرَند با جرثقیل از دل من سنگ می برند فحشی ست در دلم که شدیداً مؤدّب است در من تناقضی ست که هر روزش از شب است خوابیده اند …