بایگانی برچسب: اشعار ملک الشعرای بهار

اگر تو رخ بنمایی ستم نخواهد شد ز حسن و خوبی تو هیچ کم نخواهد شد تو پاک باش و برون آی بی‌ حجاب و مترس کسی به صید غزال حرم نخواهد شد ملــک الشعـــرای …

رخ تو دخلی به مه ندارد که مه دو زلف سیه ندارد به هیچ وجهت قمر نخوانم که هیچ وجه شبه ندارد بیا و بنشین به کنج چشمم که کس در این گوشه ره ندارد …

یا که به راه آرم این صید دل رمیده را یا به رهت سپارم این جان به لب رسیده را یا ز لبت کنم طلب قیمت خون خویشتن یا به تو واگذارم این جسم به …

با شه ایران ز آزادی سخن گفتن خطاست کار ایران با خداست شاه مست و شیخ مست و شحنه مست و میر مست مملکت رفته ز دست هر دم از دستان مستان فتنه و غوغا …

شاه انوشیروان به موسم دی رفت بیرون ز شهر بهر شکار در سر راه دید مزرعه‌ ای که در آن بود مردم بسیار دانهٔ جوز در زمین می‌کاشت که به فصل بهار سبز شود گفت …

افسوس که صاحب نفسی پیدا نیست فریاد که فریادرسی پیدا نیست بس لابه نمودیم و کس آواز نداد پیداست که در خانه کسی پیدا نیست ملــک الشعـــرای بهـــار ما درس صداقت و صفا می‌خوانیم آیین …

شمعیم و دلی مشعله‌ افروز و دگر هیچ شب تا به سحر گریه‌ ی جانسوز و دگر هیچ افسانه بود معنی دیدار ، که دادند در پرده یکی وعده‌ ی مرموز و دگر هیچ خواهی …

من نگویم که مرا از قفس آزاد کنید قفسم برده به باغی و دلم شاد کنید فصل گل می گذرد هم نفسان بهر خدا بنشینید به باغی و مرا یاد کنید عندلیبان گل سوری به …