بایگانی برچسب: سروده های خلیل الله خلیلی

اگــــــر دانـــــی زبــن اخـتــــران را شـــبانه بشــنوی راز جهـــــان را سکوت شب به صد آهنگ خواند به گوشت قصه های آســـمان را خلیـــل الله خلیلــــی کـــى باشـــــد و کـــى که باز آیم سویت چون ســــرمه …

پیران که چنین مقــام و حرمــــت دارند زان نیست که یـک دو دم قـدامت دارند این حرمت از آن است که آنها دو نفس در رفـــــتن از ین خرابه ســــبقت دارند خلیـــل الله خلیلــــی گــر …

آتشــــی از جـــنگ افـــروزند هـــر دم در جهان این سیاست پیشگان شوم با افکار خویش پیـــش مــا از آشـــتـــی لافنـــد اما در کمیـــن گرمتــــر ســـــازند هر دم عــرصه پیکار خویش ظالـــمان راگــــــنج گوهرکی کند قانع …

قــلم در پنــجه من نخلِ ســـرما خـــرده را ماند دوات از خشــــک مــغزی ها دهانِ مرده را ماند نه پیـــوندی به دیــروزی نه امــیدی به فردائــی دل بـــی حاصل من شـــهر طـوفان برده را ماند …

مـــقصد ز نماز مــــا صف آراســــتن اســـت یــا دل زغــبـــار شـــرک پیــــراســـتن است چون نیست حضور ، دل چوبوزینه چه سود زین خفتن و خم گشتن و برخاستن است؟ خلیـــل الله خلیلــــی هر کس که …

هر صبح که کردیم به غم شام گذشت هــــر جـــور که دیـــدیم ز ایــام گذشت آلام اگـــــر دســــت زمــا بـاز نداشت مـا پیــر شــــدیم و درک آلام گــذشــت خلیـــل الله خلیلــــی ســــرمایهء عیش،صــحبت یـاران است …

راه خــــود رو کــــه دیگــران رفتن نه چنـــان رو که دیگــــران رفتنـد بــه تــو دادنــــد چون نگــاه نوین جســــتجو کـــن بجــو راه نویــن آنچـــه رفتند رفتگـــان در ســـال شوند اکنون به یک سـحر پامال گــر …

نالــــه به دل شــــد گره، راه نیستان کجاست سینه به‌ من شد قفس،طرف بیابان کجاست در تــف ایــن بـادیــه، ســــوخـت ســـراپـا تـنـم مــزرعم آتـش گرفت، نـم‌نـم باران کـــجاســت خــــوب و بـــد زندگــــی، بر ســـر هــم …

ای غره به اینکه دهر فرمانبر توســت وین ماه و ستاره و فلک چاکر توست ترســــم کــــــه ترا چــاکـر خود پندارد آن مورچگان که رزقشان پیکر توست خلیـــل الله خلیلــــی با خلق نکو بزی که …

بداغ نامــرادی ســـوختــم ای اشـــک طوفانــــی به تنگ آمد دلــــــم زین زندگی ای مرگ جولانی در این مکـــتب نمیـــدانم چــه رمز مهملم یــارب که نی معنی شدم، نی نامه و نی زیب عنوانی از این …

گیرم که همه عیب و هجایـم گوینــد از من چــه زدود گـــیرم که همـــه راه ثنایــــم پوینـــد بر من چــه فزود آن شاخ شکوفه در چمن می خندد بی منــت کــس گلــــهای بهار از زمـــین …

کشتند بشر را که سیاست این است کردند جهان تبه که حکمت این اسـت در کســوت خـــیرخواهی نــوع بشـــر زادند چه فتنه ها که مهارت این است خلیـــل الله خلیلــــی

الهی ! اشک چشمی، سوز آهی فروزان خاطــری، روشن نگاهــــی زهرسو بسته شـــــد درهای امید کلیدی ، رخنه ئی راهی پناهی خلیـــل الله خلیلــــی زندگی در بردگی شرمندگی است معنــی آزاد بودن زندگــی است ســر …