بایگانی برچسب: رضا بروسان

بشکفد بار دگر لاله رنگین مراد غنچه سرخ فرو بسته دل باز شود من نگویم که بهاری که گذشت آید باز روزگاری که به سر آمده آغاز شود روزگار دگری هست و بهاران دگر شاد …

با من حرف بزن مثل یک پیراهن نارنجی با روز مثل وقتی که ابر صرف شستن یک سنگ می کند مثل وقتی که صرف همین شعر می شود با من حرف بزن مثل یک بازی …

اشک های تو شانه ام را خیس می کند و زخم سال های پیش را می سوزاند در تو کدام رودخانه می گرید و ماهی در آستین کدام رود در تو روشنایی عجیبی که درختان …

انگار نمی آید و هم می آید این دور و بر انگار که کم می آید او عابر و من پیاده رو ، آه چقدر از حاشیه رفتنش خوشم می آید رضـــا بروســـان یقه ات …

حرف که می زنی انگار سوسنی در صدایت راه می رود حرف بزن می خواهم صدایت را بشنوم تو باغبان صدایت بودی و خنده ات دسته کبوتران سفیدی که به یکباره پرواز می کنند تورا …

پشت دلواپسی صخره پلنگی در برف ماه پرتاب پریشان قشنگی در برف نخل فواره ی كوتاه طبیعت خشك است تا كلاغی بتكاند دل تنگی در برف آسمان، تلخ؛ زمین تا به گریبان تاریك مستطیلی ست …

یک پلک سرمه ریخت که بی دل کند مرا گیسو قصیده کرد که خاقانی ام کند دستم چقدر مانده به گلهای دامنت دستم چقدر مانده خراسانی ام کند می ترسم آنکه خانه به دوش همیشگی …

انگشت های مرثیه ام را عزا کم است باید تفنگ دست بگیرم ، دعا کم است دست از دولول کهنه ی دیروز برندار از غیرتی که سخت در این روستا کم است گردوبنان دره ی …

آیا … چیزی غمگین تر از توقف قطاری در باران هست آیا … کسی شکوه های یک ماشین به سرقت رفته را شنیده است آیا … هیچ رئیس جمهوری در زلزله مرده است از جنگ …

ماه بی حوصله دشت ، بیابان را کشت سیب سرخی شد و چرخی زد و ایمان را کشت سبد خالی امسال به سیبی ننشست خاک بی برکت این مزرعه باران را کشت حجرالاسود ما روشنی …

تا دست به دامان ریا افتادند بی وقفه به یاد شهدا افتادند شوخی ، شوخی به شاخه ها سنگ زدند جدی جدی پرنده ها افتادند ! رضـــا بروســـان خوب است که مرثیه سرایی نکنید با …