بایگانی برچسب: علیرضا روشن

باید خودم را ببرم خانه باید ببرم صورتش را بشویم ببرم دراز بکشد دل داری اش بدهم ، که فکر نکند بگویم که می گذرد ، که غصه نخورد باید خودم را ببرم بخوابد من …

کسی که نداند یار من کجاست مثل من است و من برای خودم کفایت می کنم علیرضـــا روشــــن

نگاه خیره شان را به خودت نگیر ای کوه طلوع خورشید را منتظرند علیرضـــا روشــــن ما شعر می گوییم ما که نمی توانیم زندگی کنیم ما شعر می گوییم علیرضـــا روشــــن

برای پرنده ای که نمی خواهد بپرد وزنه ای ست بال که بر تن سنگینی می کند علیرضـــا روشــــن

آنجا که تو ایستاده ای همیشه پاییز است همیشه برگ ها می ریزند همیشه بادها خاک را بلند می کنند و غم را می نشانند آنجا که تو ایستاده ای ای من با تو هستم …

کسی که نشسته است همیشه خسته نیست شاید جایی برای رفتن نداشته باشد کسی که نشسته است شاید خسته باشد شاید همه جا را گشته باشد و خسته باشد کسی که نشسته است حتما گم …

دستگیره ی در را که می گیری پرنده ای بال می گشاید پلنگی خیز بر می دارد نهنگی باله می جنباند کودکی برای اولین بار روی پا می ایستد تا بروند مانندِ تو که دستگیره …

نگاه خیره ی مردم روستا را به جذابیت سخنرانی ات تعبیر نکن ای سردار به خوشه گندم های تو پر روی کلاهت خیره اند هیچ زمین خشکی با حرف آباد نمی شود علیرضـــا روشــــن

روزی زندان اوین موزه خواهد شد و من به بند ۲۴۰ خواهم رفت و به جای خالی مردی در سلول نگاه خواهم کرد که پشت به بیننده مانند جنینی توی خودش مچاله شده رو به …

من به در خانه ات تکیه داده ام عابران می گویند نیست به خانه ی متروکش نگاه کن نیست رفته است می گویند و می روند سی سال است می گویند نیست رفته است گفته …

می خواهم زندگی کنم به کوه نگاه کنم مثل آدم سوار اتوبوس شوم چای بنوشم با بچه ام بازی کنم اما شعر می گویم درباره ی همین چیزهایی که می خواهم و نمی توانم علیرضـــا …

وقتی می گویند نیست کاغذ را گفته باشند یا برق را فرقی ندارد من یاد تو می افتم علیرضـــا روشــــن

منم غریبه ای در عکسی دستجمعی میان آشنایان سوال دایم بی جوابم من من این کیست هستم علیرضـــا روشــــن

جای لب هایت سیگار می گذارم جای خودم سیگار را آتش می زنم علیرضـــا روشــــن منم پرِ افتاده ی پرنده ای که پرواز کرده است علیرضـــا روشــــن

از هر گلوله یک پرنده کشته می شود هزار پرنده پرواز می کنند علیرضـــا روشــــن کرک های قالی رو به رفتنت خم شده اند علیرضـــا روشــــن

تابوت اگر دو مرده را جا میداشت من آنجا می بودم کنار تو افسوس ما بنده گان ناگزیریم اما حالا که هجران پیشانی نوشت مقدر آدمی است این درخت که اینک تکیه گاه توست امروز …

دلتنگی خیابان شلوغی ست که تو در میانه اش ایستاده باشی ببینی می آیند ببینی می روند و تو همچنان ایستاده باشی علیرضـــا روشــــن احساس شهری بین راهی در من است من در میانه ام …

خودم را به چیزهایِ بسیاری شبیه کردم تا در فراقِ تو شعری تازه بگویم اما برعکس شد همه ی آن چیزها شبیه من شدند و دردِ فراق گرفتند علیرضـــا روشــــن

پرنده در آسمان تیرباران می شود نه در قفس علیرضـــا روشــــن او را که رو به نور می رود دیگران تاریک می بینند علیرضـــا روشــــن

تنهایی از کنارِ همین تیرک برق آغاز شد و به شهر کشور و زمین گسترش پیدا کرد علیرضـــا روشــــن