بایگانی برچسب: علیرضا روشن

بايد خودم را ببرم خانه بايد ببرم صورتش را بشويم ببرم دراز بکشد دل داري اش بدهم ، که فکر نکند بگويم که مي گذرد ، که غصه نخورد بايد خودم را ببرم بخوابد من …

کسي که نداند يار من کجاست مثل من است و من براي خودم کفايت مي کنم عليرضـــا روشــــن

نگاه خيره شان را به خودت نگير اي کوه طلوع خورشيد را منتظرند عليرضـــا روشــــن ما شعر مي گوييم ما که نمي توانيم زندگي کنيم ما شعر مي گوييم عليرضـــا روشــــن

براي پرنده اي که نمي خواهد بپرد وزنه اي ست بال که بر تن سنگيني مي کند عليرضـــا روشــــن

آنجا كه تو ايستاده اي هميشه پاييز است هميشه برگ ها مي ريزند هميشه بادها خاك را بلند مي كنند و غم را مي نشانند آنجا كه تو ايستاده اي اي من با تو هستم …

کسي که نشسته است هميشه خسته نيست شايد جايي براي رفتن نداشته باشد کسي که نشسته است شايد خسته باشد شايد همه جا را گشته باشد و خسته باشد کسي که نشسته است حتما گم …

دستگيره ي در را که مي گيري پرنده اي بال مي گشايد پلنگي خيز بر مي دارد نهنگي باله مي جنباند کودکي براي اولين بار روي پا می ايستد تا بروند مانندِ تو که دستگيره …

نگاه خيره ي مردم روستا را به جذابيت سخنراني ات تعبير نكن اي سردار به خوشه گندم هاي تو پر روي كلاهت خيره اند هيچ زمين خشكي با حرف آباد نمي شود عليرضـــا روشــــن

روزي زندان اوين موزه خواهد شد و من به بند 240 خواهم رفت و به جاي خالي مردي در سلول نگاه خواهم كرد كه پشت به بيننده مانند جنيني توي خودش مچاله شده رو به …

من به در خانه ات تکيه داده ام عابران مي گويند نيست به خانه ي متروکش نگاه کن نيست رفته است مي گويند و مي روند سي سال است مي گويند نيست رفته است گفته …

می خواهم زندگي كنم به كوه نگاه كنم مثل آدم سوار اتوبوس شوم چاي بنوشم با بچه ام بازي كنم اما شعر مي گويم درباره ي همين چيزهايي كه مي خواهم و نمي توانم عليرضـــا …

وقتي مي گويند نيست کاغذ را گفته باشند يا برق را فرقي ندارد من ياد تو مي افتم عليرضـــا روشــــن

منم غريبه اي در عكسي دستجمعي ميان آشنايان سوال دايم بي جوابم من من اين كيست هستم عليرضـــا روشــــن

جاي لب هايت سيگار مي گذارم جاي خودم سيگار را آتش مي زنم عليرضـــا روشــــن منم پرِ افتاده ي پرنده اي که پرواز کرده است عليرضـــا روشــــن

از هر گلوله يك پرنده كشته مي شود هزار پرنده پرواز مي كنند عليرضـــا روشــــن کرک هاي قالي رو به رفتنت خم شده اند عليرضـــا روشــــن

تابوت اگر دو مرده را جا ميداشت من آنجا مي بودم کنار تو افسوس ما بنده گان ناگزيريم اما حالا که هجران پيشاني نوشت مقدر آدمي است اين درخت که اينک تکيه گاه توست امروز …

دلتنگي خيابان شلوغي ست که تو در ميانه اش ايستاده باشي ببيني مي آيند ببيني مي روند و تو همچنان ايستاده باشي عليرضـــا روشــــن احساس شهري بين راهي در من است من در ميانه ام …

خودم را به چيزهايِ بسياري شبيه کردم تا در فراقِ تو شعري تازه بگويم اما برعکس شد همه ي آن چيزها شبيه من شدند و دردِ فراق گرفتند عليرضـــا روشــــن

پرنده در آسمان تيرباران مي شود نه در قفس عليرضـــا روشــــن او را که رو به نور مي رود ديگران تاريک مي بينند عليرضـــا روشــــن

تنهايي از کنارِ همين تيرک برق آغاز شد و به شهر کشور و زمين گسترش پيدا کرد عليرضـــا روشــــن