بایگانی برچسب: احمد رضا احمدی

ابر نخستین ترانه ی معجزه را بر لبهامان حک کرد زبانمان را فراموش کردیم کفش و لباسمان کهنه ماند و ما با بوسه درختان را بهار کردیم. ما در بدبختی ، سوء تفاهم بودیم بادکنک …

حقیقت دارد تو را دوست دارم در این باران می‌خواستم تو در انتهای خیابان نشسته باشی من عبور کنم سلام کنم لبخند تو را در باران می‌خواستم می‌خواهم تمام لغاتی را که می دانم برای …

ما را به تاراج برند بسیار بیداری بود بسیار خواب بود روزهای جمعه ابر داشتیم اما نمی‌توانستیم بیداری و خواب و ابر جمعه را زندگی نام بگذاریم پس خواب را انکار کردیم پس بیداری را …

کبریت زدم تو برای این روشنایی محدود گریستی سراپا در باد ایستادم من فقط یک نفرم اما اکنون هزاران پرنده را در باد به یغما میبرند از مهتاب که به خانه بازگردم آهنها زنگ خورده …

من از عکس انسان تیرباران شده شنیدم که آنقدر وقت نیست تا گل را دلداری دهم در یک ثانیه برای خورشید لباس دوختم در یک ثانیه آسمان آبی را به روی تخت خواباندم فرصت نبود …

آینه را به تنهایی دوست نداشتم آینه را در آینه دوست داشتم گفته بودند: عمر آفتاب از مهتاب بیشتر است آفتاب را در خانه حبس کردم در مهتاب کنار باغچه‌ی انبوه از ریحان خفتم احمــــد …

من بسیار گریسته ام هنگامی که آسمان ابری است مرا نیت آن است که از خانه بدون چتر بیرون باشم من بسیار زیسته ام اما اکنون مراد من است که از این پنجره برای باری …

نشانی خانه خویش را گم کرده ایم لطف بنفشه را می دانیم اما دیگر بنفشه را هم نگاه نمی کنیم ما نمی دانیم شاید در کنار بنفشه دشنه ای را به خاک سپرده باشند باید …

اگر نمی خواهی بر تیره بختی من گواهی دهی خواهش دارم روبه روی من نمان، عبور کن کوچه را طی کن و در انتهای کوچه محو شو همان گونه که آدم های خوشبخت محو می …

شتاب مکن که ابر بر خانه ات ببارد و عشق در تکه ای نان گم شود هرگز نتوان آدمی را به خانه آورد آدمی در سقوط کلمات سقوط می کند و هنگام که از زمین …

ما از کنجکاوی درباره ی ابر گذشته بودیم ما فقط کنجکاو باران و صدای سنتور بودیم ما نه عمق را دوست داشتیم نه امید را ما ساکنان خانه را گُم در صدای سنتور دوست داشتیم …