می رفتیم و درختان چه بلند و تماشا

می رفتیم و درختان چه بلند

شعر زیبای می رفتیم و درختان چه بلند – سهراب سپهری

می رفتیم و درختان چه بلند . و تماشا چه سیاه

راهی بود از ما تا گل هیچ

مرگی در دامنه ها . ابری سر کوه . مرغان لب زیست

می خواندیم : بی تو دری بودم به برون. و نگاهی به کران. و صدایی به کویر

می رفتیم. خاک از ما می ترسید. و زمان بر سر ما می بارید

خندیدیم: ورطه پرید از خواب . و نهان ها آوایی افشاندند

ما خاموش . و بیابان نگران. و افق یک رشته نگاه

بنشستیم. تو چشمت پر دور. من دستم پر تنهایی. و زمین ها پر خواب

خوابیدیم می گویند: دستی در خوابی گل می چید

شرق اندوه – سهراب سپهری