گپ 8 سایت ادبی

دوستانی که روحشان خبر ندارد از این همه رخت کثیف در دلت آدم های غریبه رد می شوند لبخند می‌زنند سارا محمـــدی اردهــالــی

خلبان ها خواب می مانند هواپیماها در آسمان چرخ می زنند پروازها در خواب کسی دیگر زمین می نشینند چترهای نجات باز نمی شوند مامور گذرنامه پس از کلی مِن مِن کردن می گوید این …

وسط فیلمی سیاه و سفید دستم را گرفته بودم روی قلبم فیلمی صامت صفحه سیاه شد زن نمی خواهد بمیرد دوربین آمد نزدیک با تیتراژ پایانی کلی حرف داشتم اما فیلم خیلی قدیمی بود سارا …

چیزی ته کشو شب ها تپانچه ام را چک می کنم همه چیز باید درست باشد ماشه خوب چکانده شود گلوله به موقع آتش کند جذاب است کاری را که هیچ وقت انجام نخواهم داد …

شنا می کنم از این سو به آن سو زیرآبی می روم تا آن جا که نفس دارم انگشتانم را به کف استخر می کشم ناگهان یادت چون کوسه ای به سمتم بازمی گردد سارا …

لب هایت را تر می کنی باد می وزد چراغ های شب روشن می شوند خیابان راه می‌افتد ابله داستایوفسکی را دوباره به من امانت می دهی کیفم را دست چپم می دهم ماشین پلیس …

سفرم مدت هاست نمی دانستم خیال می کردم کلید را می پیچانم وارد آن خانه می شوم ولی سفرم همین طور که چای را می گذاشتم روی میز رفته بودم خیلی دور نمی فهمیدم باز …

تو مرده‌ای و من روی کاناپه کانال عوض می‌کنم تلویزیون گوشت چرخ می‌کند تعریف کن از زندگی‌ات هزار و یک شب پیش را یادت هست سارا محمـــدی اردهــالــی

دلم می خواهد یک میس کال باشم برایت شماره ای که سیوش نکرده ای زیر لب تکرارم کنی به یادم نیاوری دلم می خواهد بی اجازه ی تو پادشاهی کنم در ناخودآگاهت سارا محمـــدی اردهــالــی

لک لک جوان لپتاپش را بست روی مبل راحتی نشست پاهای بلندش را روی هم انداخت بالهای سفیدش را زیر منقارش گذاشت و به آخرین باری که مهاجرت کرده بود فکر کرد سارا محمـــدی اردهــالــی

لب دریا باد می آید همه دست شان به موهای شان دامن و کلاه شان تو, دست ها در جیب مثل یک ایستاده در‌بادِ حرفه ای با هفت هزار سال قدمت به امواج خشمگین نگاه …

با دمپایی‌ راحتی راه می افتد کتاب های نیمه باز زیر تخت را بر‌می دارد لباس های پراکنده را تا می کند مداد‌ها و فنجان ها را جمع می کند می آید پشت‌ سرت دل …

دلم مرد می خواهد نابینا خط بریل بداند فصل به فصل تنم را بخواند بازی های ادبی ام را کشف کند دستش را بگیرم بازو به بازو دنیا را برایش تعریف ‌کنم چشمش شوم عصایش …

هر از چندی نوشتن را رها می کنم به انگشتانم خیره می شوم می گفتی زنان زیبا آزارت می دهند و هر انگشت من زنی زیباست که آرامت می کند به هر انگشتم که نگاه …

چگونه خیره نشوم به مردم که می خندند و می بلعند هم را در خیابان ها تنه می زنند به زنِ جوانِ مو سفید تو و نمی دانند مردی تمام روز ایستاده‌ به شب نگاه …

تو چشمک می زنی من لبخند می نشینیم خیلی خسته ایم بند ماسکت را باز می کنی کمی گره اش سفت است ولی باز می‌شود من هم برش می دارم می گذارم روی میز کنار …

زنگ می زدی یک تلفن کوچک دو دقیقه ای وسایلم را جمع می کردم مداد و مسواک و مسکن نه مسکن هم بر نمی داشتم دامن و لباس خواب فقط بعد سفر که نه گم …

زنی بود از دکمه ی سِیو می ترسید عینک تیره می زد طوری شالش را پشت گوش می انداخت که کسی به خاطر نیاوردش در کامپیوترش هیچ عکسی نبود هیچ نامه ای مدام سطل آشغالش …

در تاریکی از دستت شربتی ریخته مورچه ها بو می برند راه می افتند خطوطی گیج و پریشان مورچه ها شعرهای من اند کف زمین سارا محمـــدی اردهــالــی

هواپیما بلند می شود کمر مرا تا می کند می گذارد گوشه ی چمدان تو از آن بالا شبیه مورچه ای می شوم که دست های کوچکش نمی توانند دستمال عظیم خداحافظی اش را تکان …